Stoppen met roken

Joris: “Ik heb vrijdag een feestje gehad in een café en ik kreeg een sigaret aangeboden. Ik heb ‘ja’ gezegd. Ik moet bekennen ik heb ervan genoten. Er zit gewoon een verslaafde jongen in mij die heel erg trekt aan die sigaretten nog gewoon.”

“Als ik ’s ochtends opsta eigenlijk het eerste wat ik doe is een pot koffie zetten en een sigaretje roken. Ik vind dat ook gewoon fijn. Dan sta ik daar alleen buiten, ik kijk om mij heen, ik zie de lucht, ik zie de vogels, ja dat zijn wel ritueeltjes die erbij horen bij mij zeg maar. Ik werk als psychiatrisch verpleegkundige bij de Hollandse Poort in Eindhoven. Volgens mij alle cliënten zo ongeveer waarmee ik werk die roken en het is natuurlijk heel makkelijk om samen met de cliënt een sigaretje te gaan roken in plaats van tegenover elkaar aan tafel te gaan zitten want dat heeft gelijk lading. Terwijl als je samen langs elkaar loopt dat praat veel makkelijker en dat sigaretje helpt daar enorm bij. Verslaving is iets dat je eigenlijk van iets, een middel of iets afhankelijk bent en daar eigenlijk niet zonder kan en zonder wil en dat het in je hoofd blijft spoken. En dat is als je op een trein staat te wachten, als ik onderweg naar mijn werk fiets. Ja, ik heb heel veel van die momenten dat ik denk: hier hoort een sigaretje bij. Ik weet mijn moeder had vroeger, of mijn ouders, zo’n potje met sigaretten. Dat was heel gewoon als er bezoek was dan stonden er sigaretten en sigaren op tafel. En ja dan bietste ik er weleens een uit en toen was ik een jaar of dertien, veertien denk ik. Dat vind ik heel erg vies. En ik heb alleen maar gehoest maar toch is dat dan interessant. En ik denk vanaf mijn zestiende, zeventiende dat ik echt wel dagelijks ben gaan roken. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. En ja, daar moet iets voor in de plaats komen en wat dat dan gaat zijn en hoe dat gaat lopen en hoe moeilijk dat gaat worden, ja dat vind ik wel heel spannend. Het is me nog nooit gelukt en ik zou het heel mooi vinden als ik het op deze manier wel zou lukken.”

Pauline: ”Hé Joris.”

Joris: “Hé goedemorgen.”

Pauline: “Op een schaal van 0 tot 10 mag je aangeven hoe graag je wil stoppen met roken?”

Joris: “Een acht denk ik.”

Pauline: “Een acht.”

Joris: “Ik vind het retespannend maar ook omdat ik eigenlijk al voor mijn gevoel mijn hele leven rook en geen idee heb hoe het leven eruit gaat zien. En daar kijk ik naar uit en daar zie ik tegenop moet ik bekennen.”

Pauline: “Ja. Waar zit jouw vertrouwen op dit moment dan als je mag inschatten?”

Joris: “Op een zes.”

Pauline: “We werken met het boek “Nederland stopt met roken’. Achterin staat een plan, dat krijg je van mij op papier mee. De bedoeling is dat je stoppen met roken goed gaat voorbereiden.”

Joris: “Ja, dan gaat het eigenlijk zo’n beetje beginnen. Dan kom je op een longafdeling en dan denk je: een longafdeling dat is echt niet oké, daar het ik niks te zoeken want ik voel me eigenlijk best oké. Nou ja, het gesprek over roken, nou ja goed dan gaat er een periode overheen waarin je een plan moet maken van hoe ga je dat doen, wat zijn je valkuilen en daar ben ik best we druk mee bezig geweest. Ik heb het idee dat ik thuis mijn dingetjes wel redelijk geregeld heb maar op mijn werk vind ik het best wel lastig omdat ik werk met mensen met een verslaving, mensen die zelf roken waarbij het heel gemakkelijk is om samen met een cliënt een sigaretje te roken. Dus …”

Pauline: “Dit is de nicotinespiegel en het bloed bij iemand die rookt. Wat je ziet is dat heel erg op en neer gaat. Wat gebeurt er nou? Als je een sigaret opsteekt, gaat de nicotine direct naar de hersenen binnen een paar seconden. De fabrikant heeft onder andere ammoniak aan de tabak toegevoegd om dit zo snel mogelijk te laten plaatsvinden. Hoe sneller, hoe verslavender. Op het moment dat het in de hersenen komt, komt er een stofje vrij, dopamine. Op het moment dat je hem uitdoet, zakt direct de spiegel weg. Binnen een half uur heeft je lichaam last van ontwenningsverschijnselen. En zo ben je eigenlijk de hele dag bezig die ontwenningsverschijnselen aan het wegroken. “

Joris: “De coach werkt wel want die zet de dingen voor mij wel op scherp. En dat is ook wel wat ik echt nodig heb.

Pauline: “Is roken gezellig?”

Joris: “Ik vind van wel, ja.”

Pauline: “De situatie is gezellig. Je hebt altijd gerookt, dus je krijgt op het moment dat je die gezelligheid voelt, krijg je dat belletje roken. Maar uiteindelijk doet die sigaret natuurlijk helemaal niks.”

Joris: “En daar liggen vooral mijn valkuilen. En ik heb ontdekt dat ik mijn collega’s eigenlijk vooral heel hard nodig heb de komende tijd. Nou ja, ik heb dat bij een eerdere poging dat ik op mijn werk was, ik zeg: ik heb nu zucht. Ik heb zin om jou te slaan maar ik doe het niet. En dan ja, dan bespreek ik dat met een collega en dan gaat het ook weer over.”

Pauline: “Ja, de trek die komt maar die gaat ook weer.”

Joris: “Dat weet ik.”

Pauline: “Dat duurt…”

Joris: “Drie minuten.”

Pauline: “Drie minuten ja. Het is goed om te kijken van wat kan ik hier nou doen om doorheen te komen. Dat kan een slokje water zijn,  ik zeg al bijt je in een citroen maar die gedachte moet even weg maar in verschillende situaties moet je verschillende dingetjes bedenken. Dus het helpt inderdaad om een collega om hulp te vragen. Die je even afleidt.”

Joris: “Dus morgenavond hebben wij, of morgen de hele dag hebben we teamdag. Gaan we ’s middags leuke dingen doen en ’s avonds gaan we een hapje eten en misschien nog een biertje drinken en een dansje wagen en ja goed dan wordt het mijn laatste dag dat ik rook. En woensdag wil ik wakker worden en wil ik een niet-roker zijn.”

Joris: “Ja, hallo allemaal, ik ben dus vandaag een week gestopt met roken. Ik moet bekennen, ik vind het heel erg pittig vooral de eerste dagen waren echt rampzalig. Op die momenten van zucht dan kan ik echt wel door de grond gaan van ellende eigenlijk. Ja, dan weet ik dat dat twee, drie minuten duurt en dat dat dan weer overgaat maar ik vind het heftig. Op dat soort momenten voel ik me echt heel erg zwak en ellendig en ja, dan wacht je maar tot het voorbij gaat of je zoekt wat afleiding en ik benoem het aan collega’s maar ik moet bekennen ik word er af en toe helemaal gek van. Ik heb vrijdag een feestje gehad in een café, daar ben ik echt bewust de hele avond binnen geweest. Dat ging eigenlijk heel erg goed en ’s avonds gingen we naar huis en daar stonden we nog te kletsen met wat mensen en ik kreeg een sigaret aangeboden. Ik heb ‘ja’ gezegd. Ik moet bekennen ik heb ervan genoten.”

“Er zit dus een verslaafde jongen in mij die heel erg trekt aan die sigaretten nog gewoon en dat is niet morgen opgelost.

Vooral thuis heb ik het echt moeilijker dan op mijn werk. Dat had ik niet verwacht. Ik werk in de psychiatrie waar veel mensen roken. Maar ik kan daar ook wel gewoon bij collega’s zeggen hoe ik me voel en er is begrip en afleiding en thuis ja vooral als ik alleen ben dan denk ik: zoek het uit, ik ga gewoon weer beginnen. Maar dat heb ik tot dusver nog niet gedaan dus daar ben ik eigenlijk best trots op, maar leuk is anders.

Ik blijf gewoon gestopt met roken en ik heb het idee dat ik sterker moet worden en makkelijker ‘nee’ moet kunnen zeggen en ja, zeker in bepaalde situaties vind ik dat nog lastig omdat er nog een verslaafde jongen zit die denkt: oh, dat is een mooi moment. En ik kan daarna wel weer de draad oppakken maar ja, ik weet dat ik het mijzelf steeds moeilijker maak dus ja, die verslaafde jongen moet gewoon langzaamaan verdwijnen denk ik. Maar ik denk voor mij dat het gewoon tijd nodig heeft om sterk te worden en om de ballen te hebben die ik nodig heb, zeg maar.

“Hi, ik ben Melissa, ben 21 jaar oud.  Ik heb een pakje per dag gerookt. Misschien iets meer zelfs en met op stap gaan nog veel meer. Ik woon sinds een paar maanden op m’n eigen. Ik kom erachter dat het heel veel geld kost. En dat vind ik echt zonde. Dat is mijn reden dus waarom ik stop.

Op een dag ging ik naar de dokter toe, voor een andere reden. Toen zag ik op een beeldscherm staan over stoppen met roken. Dat je een cursus kan volgen met een groep. Ik ben toen thuis gaan nadenken. Ik dacht; ik wil wel meer informatie. Daarna ben ik de dokter gaan bellen. Heb toen een afspraak gemaakt voor meer informatie. Ik een folder gekregen van hun en heb gebeld voor een afspraak. Toen ben ik die cursus gaan volgen. Dat is gewoon een groep, met groepslessen.

In het begin moest ik wel lachen. Zag een heleboel oudere mensen en ik dacht: oh jee. Maar het was echt supergezellig. Ze vonden het ook heel goed, dat ik, iemand van eenentwintig daar kwam. Veel mensen willen misschien nog niet stoppen. Maar ik was er echt klaar voor. Het was ook echt heel leuk,  want je motiveerde elkaar ook. Sommige mensen hadden hele emotionele verhalen. Waarvan ik dacht: wow, das wel echt een goeie reden om te stoppen. Het was dus ook echt heel gezellig. En je had ook een maatje waar je elke dag mee belde. Als het dan even niet goed ging, of tips en elkaar motiveren. Zo kwam je er echt wel doorheen.

Ik slikte ook medicijnen, pilletjes. Dat heeft me ook nog goed geholpen. Na twee weken was ik gestopt. Iedere week die ik gestopt was hield ik ook echt bij. Omdat ik zo trots op mezelf was. Ik ging dingen kopen voor in m’n huisje. Dat liet ik dan ook aan mensen zien van: kijk dit heb ik gekocht, omdat ik nu gestopt ben met roken en zoveel geld overhoud. Zo ging ik om de zoveel tijd me eigen belonen. En zo hield ik het ook wel echt vol.”

“Ik heet Maarten, ben dertig jaar en woon in Haarlem. Ik ben denk ik op m’n dertiende/veertiende achter het fietsenhok begonnen met roken op de middelbare school. Ik ben nu dertig en ben nu constant gestopt en ben ik weer gaan roken. Vooral als je net gestopt bent dacht ik: oh nee, ik moet gaan roken weer want ik kan eigenlijk niet zonder. En sociaal is het onhandig als je niet rookt. Ik heb volgende week dat feestje en dan is het wel heel leuk als ik dan gewoon rook. Maar eigenlijk zijn dat gewoon dingen die je steeds beter leert te negeren, dat soort gedachtes.

Dus ik denk dat ik ondertussen wel een soort van expert van stoppen met roken ben. Dat maakt het ook wel weer moeilijk, want dat ik ook weer heel makkelijk begin. Omdat ik denk dat ik ook weer heel makkelijk kan stoppen. Dat is dan ook weer zo’n valkuil. Ik was weer begonnen toen ik bijna dertig werd. In de zomer, dan werk ik heel veel. De zomer was weer voorbij en toen viel er heel veel stress van me af en toen ben ik weer gestopt. Dat was een mooi moment dat ik even niet zoveel om handen had, om weer rustig en gezond te gaan leven. Om weer een beetje te gaan sporten, gezond eten en dat soort dingen. Het was een mooi moment om te stoppen voor mij.

Ik dacht altijd: ik ben een roker, dat is mijn identiteit. Maar dat is helemaal niet zo. Je kan gewoon alles doen wat je normaal doet. Maar dan zonder te roken.”

“Hoi, ik ben Francisca. Ik ben 48 jaar. En ik ben inmiddels al vierenhalf jaar gestopt met roken. En daar ben ik heel blij mee.
Hoe kwam dat nu, dat ik stopte met roken? Wij waren op Schiphol en kwamen terug van een leuke vakantie. Je zit dan een aantal uren in het vliegtuig. En je komt dan het vliegtuig uit, komt op Schiphol. En ik rook zeg maar, de rook van de sigarettenlucht. En ik denk echt letterlijk: ik gooi m’n tas uit m’n handen. En ik ren naar die rookruimte toe. Toen dacht ik: ‘Ja dit kan gewoon niet. Dit is absurd’. Roken mag niet je leven beheersen. Het moet iets fijns zijn. Nou, dat was het niet meer.

Hoe ben ik gestopt? Ik ben gestopt middels telefonische coaching. En dat mag je één keer per week doen en dan zeven keer achter elkaar. En dat heeft mij énorm geholpen. Want ze helpt je door de moeilijke momenten heen. Rokers en moeilijke momenten, dat weten we allemaal, dat is na het eten. Want die zijn dan ‘Oh zo fijn’. Dan kon ik de coaching bellen. En dan stimuleerde zij mij weer om het te laten. En dat ging hartstikke goed.

Maar mijn gouden tip is wel: ‘Je moet er tussen je oren klaar voor zijn’. Want als je er ‘tussen je oren’ niet klaar voor bent dan helpt eigenlijk geen één hulpmiddel. Maar mijn hulpmiddel was echt de coaching-lijn. Perfect!”